Blog

Voetbal is voor vrouwen

14 juli 2014

Het is me nog nooit eerder gebeurd dat ik tranen in mijn ogen kreeg van een interview met een voetballer. Kom op zeg, voetballers kramen meestal niet veel zinnigs uit en dan gaat het vaak nog op zo’n eh… toon. Of zou ik te veel naar ‘de broertjes de Boer imitaties’ van Edwin Evers hebben geluisterd? Maar gisteren gebeurde het! Arjan Robben zei feitelijk ook niet zo heel veel zinnigs, maar die emótie! Het was zijn samenvatting van de afgelopen maand van Oranje. Het ging niet over tactiek, niet over gemiste kansen, eigenlijk ging het niet eens over voetbal. Het ging over hoe diep hij was gegaan en over hoe hij en het team het hadden beleefd. Prachtig.

Ik denk dat Brazil 2014 met recht het WK van de emoties kan worden genoemd. Het begon natuurlijk met die enorme vernedering van Spanje. In één klap het besef dat we meededen en dat het een geweldige maand zou worden. En er was meer vernedering en verwondering. Dat ik nog eens voor Duitsland zou juichen, dat Brazilië in de pan hakte. BAM. Dat ik überhaupt naar een andere wedstrijd keek, dan één van Oranje. En er werd veel gescoord, vooral door ons. Dat scoren, heerlijk. Niets geeft zo’n lekker gevoel in je buik als met een grote groep mensen spanning opbouwen, die dan in één keer ontlaadt.

De techniek hielp ook mee. Door de mooie televisiebeelden en de razendsnelle animaties tussendoor, zijn de spelregels al lang geen -door de mannen goed bewaard- geheim meer. En dan die close-upbeelden van de supporters op de Braziliaanse tribunes: verrast (ik ben in beeeeeld), blij of intens verdrietig. Nog nooit een Spanjaard close-up zó sip zien kijken. Daar kan toch geen dramaserie tegenop?

En wat te denken van het bijtactie van Suarez? Wie zet er nou zijn tanden in een ander mens? Bijten is eigenlijk geen emotie, maar een reflex uit de kinderjaren. Bij volwassenen gepaard gaand met een falend bijsturingssysteem van de hersenen. Bij kinderen ontstaat bijten in  de oraal-sadistische fase: het kind ervaart dat het zelf iets betekent en kan presteren. Ultieme machteloosheid en prestatiedrang dus van Suarez, gecombineerd met een niet goed ontwikkelde prefrontale cortex? Hoe fascinerend. Of zou het gewoon een beest van een kerel zijn? Uit onderzoek blijkt trouwens dat bijten veel vaker voorkomt dan we denken. Van de beten waarvoor mensen in het ziekenhuis komen, is ruim 15% van een mens.

De fascinerende Suarez was bij mij en mijn vriendinnen het gesprek van de dag. Van die dag dan, want de volgende dag hadden we het alweer over het gelummel van Wesley, of De Jong wel of niet mee kon doen, over Van Gaal die iedereen verbaasde of over hoe nerveus we waren voor de volgende wedstrijd (en wat we aan moesten, dat dan ook). Vrouwen en voetbal, het leek voor mij altijd een onmogelijke combinatie. Tot dit WK. We doen gewoon mee met de mannen. Geef ons voetballers met een hart, mooie beelden en veel doelpunten. Dan drinken we bier mee in de kroeg, kennen de namen van alle spelers uit ons hoofd en analyseren na afloop vrolijk mee.

Of is het dat vrouwen misschien gewoon steeds meer op mannen gaan lijken? De ultieme emancipatie zet eindelijk door? Wees gerust, ik denk dat het toch anders zit. Voetbal is emotie. Dat was het natuurlijk altijd al, maar op dit WK is die meer dan ooit aanwezig. Bovendien prachtig in beeld gebracht en herbeleefd en besproken op de diverse (social) media. Vooral dat laatste heeft zijn effect. Mannen praten oeverloos lang na op televisie, vrouwen hebben hun napret op Twitter en Facebook. Het huilfilmpje van Braziliaan Louiz over zijn zakje paprikachips (je blijft kijken, hilarisch), werd vooral door vrouwen bekeken en gedeeld. 

Emotie, daar zijn vrouwen gek op, vooral wanneer we die kunnen delen. En dus ben ik nu voor eens en altijd gek op voetbal. En met mij vele andere vrouwen denk ik. Het was geweldig de afgelopen maand, ik heb genoten. En o, wat verheug ik me al op het EK over twee jaar. Alleen nog even staand leren plassen!