Blog

Bloemen en bn'ers

07 maart 2015

Ik heb iets met bloemen en bekende mensen. Voor mij een gevaarlijke combinatie. Zo heb ik ooit Danny de Munck diep beledigd door aan hem te vragen waarom ze hém de bloemen gaven na afloop van de musical Tsjechov, en niet aan Boudewijn de Groot, de hoofdrolspeler. “Hoezo, mag ik geen bloemen krijgen dan”, bitste hij terug. Ik murmelde nog wat over tja, dat is toch niet gebruikelijk en kan me voorstellen dat ze jou bekender vinden, blablabla, maar het kwaad was al geschied. Hij gaf me een vernietigende blik en liep door. Terecht! Niet dat ik er lang van wakker lag hoor, Danny hing niet boven mijn bed in mijn tienerjaren (omdat hij te jong was, voordat hij denkt dat ik hem opnieuw beledig).

Frank Boeijen hing ook niet boven mijn bed, maar ik ben wel gek op zijn muziek. Dus toen een vriendin een kaartje over had voor zijn theatershow, ging ik graag mee. We hadden kaartjes op de eerste rij, precies in het midden! Mooier heb ik niet vaak gezeten in het theater, we zaten echt met onze neus boven op het podium. Het optreden was heerlijk: prachtige nummers, goede arrangementen, enorm muzikale bandleden die ieder minimaal drie verschillende muziekinstrumenten bespeelden, het was echt mooi. Mijn favoriete nummer (‘De verzoening’) was het laatste voor de toegift.

De stoel naast mij was voor de pauze leeg, na de pauze zat er een mooie donkere dame op. Het viel me op dat Frank na de pauze af en toe onze kant op keek. Voor de pauze maakte hij helemaal geen contact met het publiek. Leuk, dacht ik nog, hij wordt wat losser….

Na de toegift waren er bloemen voor alle bandleden. Niet zelden worden deze het publiek ingegooid, dus ik keek of één van de mannen aanstalten maakte. We zaten tenslotte vooraan! En ja hoor, Frank liep naar voren.
En toen…. toen zwaaide hij zijn hand naar voren… ik strekte me uit… en net, nét toen ik dacht (zoals bij het vangen van een bruidsboeket), ‘die bos is voor mij!’, registreerde mijn hersenen: ze gaan wel héél erg in de richting van mijn buurvrouw. En in een split second besloot ik: het is wel heel erg lomp om voor haar langs naar links te duiken om die bloemen te vangen. Pfffff…….

De dame naast mij lijkt helemaal niet verbaasd dat de bloemen zo overduidelijk haar richting op komen. “Goh”, zeg ik tegen haar, “ik had ze bijna voor je neus weggegrist”. “Nou, dat zou grappig zijn geweest”, is haar sympathieke antwoord. En opééns wordt het me duidelijk: de steelse blikken van Frank Boeijen onze richting op, haar late entree. De dame naast mij, is de VRIENDIN van Frank!