Blog

Het Airbnb gevoel

18 augustus 2015

De deeleconomie is een feit. Dankzij het wereldwijde web delen we onze auto’s (Snappcar & Uber), gereedschap (Peerby) en zelfs onze warme maaltijd (Thuisafgehaald.nl). Maar het meest gefascineerd ben ik door Airbnb, een online marktplaats voor de verhuur en boeking van privé-accommodaties. In nu al meer dan 190 landen kun je een slaapplek reserveren voor één of meer nachten. Variërend van crashen op de bank (Airbnb betekent vrij vertaald ‘luchtbed & breakfast’ en is begonnen als site voor couch-surfadressen) tot de meest luxueuze villa’s op prachtige exotische plekken. En dat allemaal voor een zeer schappelijke prijs. Het geeft reizen een heel andere dimensie: je komt bij locals thuis en logeert tussen de inwoners van een stad of land. In een woonwijk of midden in het centrum, in plaats van in een voor toeristen bestemd resort. En wie kan je beter vertellen over de lekkerste restaurantjes, de leukste strandjes en nog niet ontdekte hotspost dan de lokale bewoner zelf? Goodbye Lonely Planet, welcome Airbnb host! 

Snuffelend door appartementen van New Yorkers, de villa’s op Bonaire en een áán de Ponte Vecchio gelegen appartement in Florence (jaaaa… geboekt voor oktober!), vroeg ik me af of dit concept ook voor mijn eigen huis zou kunnen werken. Zouden er ook toeristen geïnteresseerd zijn in een charmant rijtjeshuis in ‘vorstelijk Baarn’? Een profiel maken bleek een fluitje van een cent, dus bij wijze van experiment zette ik mijn bescheiden woning op Airbnb. Een paar vage foto’s, wat leuke tekst, en hop, ik was in business.

Eerst gebeurde er lange tijd niets. Maar naarmate de zomer dichterbij kwam, kreeg ik ineens berichten. Of mijn huis beschikbaar was in mei. Of een Frans gezin terecht kon in de zomer met hun twee zonen. Of ik volgend jaar een maand mijn huis wilde verhuren aan een bejaarde Nederlandse dame die in Canada woonde. De schrik sloeg me om het hart. Kon ik in mei wel mijn huis uit… en een hele maand…. best onhandig als je er gewoon woont met twee kinderen! Maar omdat ik het idee toch wel spannend vond, besloot ik ja te zeggen tegen het Franse gezin en de verdere beschikbaarheid te beperken tot de drie weken van mijn zomervakantie. Met de opbrengst kon ik dan toch nog lekker met de tent weg deze zomer (iets wat eigenlijk niet in de planning zat vanwege gebrek aan budget).

En zo gebeurde het dat ik mijn huis aan drie gezinnen ging verhuren: twee Franse en een Spaanse familie. In totaal een dag of 10, verspreid over twee weken. Hoe zou dat zijn, om wildvreemden in je eigen huis te hebben? Een aantal voordelen kon ik zo wel bedenken. Allereerst natuurlijk het extra vakantiebudget dat het zou opleveren. Per nacht kun je al snel tussen de 70 en 100 euro verdienen. En ik hoefde geen oppas te regelen voor mijn twee katten. Ook een groot voordeel is dat je je huis gaat bekijken door de ogen van een gast. Dus werden er eindelijk die smoezelige pannenlappen vervangen, werd er flink gesopt en opgeruimd, overbodige troep weggegeven, voor het eerst in zeven jaar de schuurraampjes gewassen en éindelijk die kapotte trapleuning gefikst. Maar naast deze praktische voordelen, hoe zou ik het afstaan van mijn huis ervaren?

De drie gezinnen bleken keurige gasten, die zich aan de afspraken hielden, mijn katten liefdevol verzorgden en het huis meer dan keurig achterlieten. Er ontstonden geen gekke problemen en ik kreeg geen rare vragen van bijvoorbeeld de buren. Alle gezinnen waren positief over mijn huis en lieten een lovende recensie achter op de site. Dat anderen genieten van je huis wanneer jij er niet bent, vind ik een fijn idee. Dat had ik al ervaren in de zomers ervoor, wanneer ik het aan vrienden of bekenden uitleende in de zomer. En nu kreeg ik er zelfs voor betaald, wat een luxe!

Maar het meest verbaasd was ik over het gevoel wat mij dit Airbnb experiment opleverde. Ik was twee weken een soort van prettig ‘dakloos’. Met mijn kampeeruitrusting achterin de auto en wat extra geld in de achterzak, kon ik gaan en staan waar ik wilde. Sterker nog: dat moest want ik had even geen huis. Verplichte en tegelijk vrijwillige vrijheid. Nu tijdelijk , maar als je zou willen onbeperkt. De deeleconomie geeft ons deze nieuwe mogelijkheden. Er zijn al mensen die leven van de opbrengst van hun huis en reizen dat het een lieve lust is. Meer van de wereld zien is niet langer gebonden aan het hebben van een leuke spaarpot of het bereiken van je pensioen. Gewoon je huis verhuren en wegwezen! Eigenlijk het beste van twee werelden: zonder je schepen achter je te verbranden, laat je ze toch even voor wat ze zijn. En dat nieuwe gevoel van vrijheid is misschien nog wel het mooiste van deze ervaring.

Ps: Mocht je enthousiast geworden zijn van mijn verhaal en zelf willen boeken of verhuren via Airbnb, gebruik dan deze link om je aan te melden. We krijgen dan allebei korting op onze eerstvolgende reis.

Pss: reken je niet al te rijk aan de verwachte opbrengst. Ook de Belastingdienst heeft de deeleconomie ontdekt en het verhuren van je woning aan vakantiegangers valt niet onder kamerverhuur (waarvoor je vrijstelling krijgt van bijna 5000 euro per jaar) Over 70% van het huurbedrag (minus de kosten voor bijvoorbeeld gas, water en schoonmaken) moet je gewoon belasting betalen. Ook ben je verplicht om toeristenbelasting af te dragen aan de gemeente waar je woont.